Voormalig radiojournalist Ronny Vos is overleden. Hij was 80 jaar oud. Jarenlang presenteerde hij mee het radionieuws op de toenmalige BRT. Hij was ook eindredacteur van het radionieuws. Kristien Bonneure en Lucas Vanclooster hebben alleen maar warme herinneringen aan hem, zo schrijven ze in dit eerbetoon.
Uiteraard kenden we de stem van Ronny, née Ronald, al van in de jaren 80, en ook zijn betrouwbaarheid als het over nieuws ging uit Griekenland, Turkije, Cyprus, Koerdistan en zelfs het Midden-Oosten. Veel later zagen we foto’s van Ronny tussen de Cypriotische leiders Rauf Denktas en Süleyman Demirel, alsof hij zelf de vredesgesprekken leidde, en ook zijn foto met Yasser Arafat.
Respectievelijk in 1991 en 1994 kwamen wij werken op het radionieuws en leerden we Ronny in persoon kennen. In 1991 gaf hij een drie wekende durende opleiding voor zes nieuwe journalisten. In 1994 was dat al fors afgeslankt tot 1 week en verliep de opleiding face to face (intussen zijn de opleidingen quasi helemaal afgeschaft). Berichten leren schrijven, de goede pakkende beginzin, zinvolle quotes, beknoptheid, schaduwbulletins…
Zovele jaren later horen we in het radionieuws opnieuw fouten en clichés die Ronny te vuur en te zwaard bestreed. Als we in het archief op zoek gaan naar oude klank, botsen we soms op een nieuwsuitzending geredigeerd door Ronny. Tien minuten boeiende gevarieerde kwaliteit. Ondenkbaar anno nu. Samen met zijn illustere generatiegenoten heeft hij het radionieuws vooral in de jaren 90 naar grote hoogtes getild.
Ronny als eindredacteur, dat was altijd een plezier, zeker als je als jonge collega deskpresentatie mocht doen. In die tijd bevatte een nieuwsbulletin drie headlines, en dus drie klankjes: een quote, een “bijdrage met eigen stem” en een ander fragment. Buitenlandse politiek, graag, een brok geschiedenis, zeker, cultuur en filosofie, vanzelfsprekend.
Ronny moedigde een origineel eigen taalgebruik aan, ging in op suggesties, was niet vies van ironie en humor. Zo herinner ik mij dat ik aan een bericht over een referendum op de Falklands om bij het Verenigd Koninkrijk te blijven om te lachen wat gekke details toevoegde over schapen, de Beatles en prinses Diana. Ronny mij verbood om dat weer te schrappen. Ronny was moedig. Totaal onterecht kreeg hij een reprimande toen hij een bericht na een verslag over een oorlogsherdenking liet beginnen met: “Uitgerekend vandaag congresseerde ook in Antwerpen het Vlaams Blok”.
Over zijn vakgebieden was Ronny zowat onfeilbaar. Hij herkende de politieke strekking van Balkanmannen aan hun snor. Toen ik eens mijn verbazing uitdrukte over nationalistisch opbod bij Griekse socialisten, verklaarde hij: links of rechts, elke Griek is vooreerst nationalist.
Maar Ronny was ook een fijne mens, gemoedelijk, grappig, vertrouwenwekkend. Gelukkig hebben we hem ook vaak buiten het werk ontmoet, in Bierbeek en Sint-Idesbald, waar we met onze kinderen en zijn kleinzoon, in ons gezin bekend als Mathieu-Croque Monsieur, bij wafelhuis Siska gezellig iets gingen consumeren op het terras. We vergeten nooit het mooie feest voor een huwelijksverjaardag in Grimbergen, nadat we dat in restaurant de Normandie aan zee helaas hadden gemist.
We missen nu al de berichten uit Tenerife, de telefoongesprekken over literatuur, en nog meer zijn verhalen over lang geleden, zijn geboorte in 1944 onder de keukentafel bij vallende Duitse V-bommen in Antwerpen, vandaar allicht zijn pacifistische inborst, het relaas over zijn zwaar verkeersongeval die tot zijn blijvende oogproblemen leidde.
Onmisbare Ronny, hartelijk dank voor alles, voor je unieke persoon, je kennis, je bijdrage aan de Vlaamse journalistiek, je vriendschap.
